«طیاره» مهدی فرخنده روی صحنه پردیس اردیبهشت | یک تئاتر خانوادگی
کمدی «طیاره» به کارگردانی مهدی فرخنده و نویسندگی احسان روحی روی صحنه تئاتر اردیبهشت رفته است تا در کنار دیگر آثار کمدی خنده را بر لب تماشاگر بنشاند.
به گزارش شهرآرانیوز، پردیس اردیبهشت این روزها میزبان تماشاگران تئاتر طیاره به کارگردانی مهدی فرخنده شده است. تئاتری با ژانر درام و کمدی. طیاره داستان خانواده‌ای است که حول محور پدر و مادر می‌چرخد. این تئاتر با درون‌مایه‌ای که بر اساس آن روابط خانواده را گرم نشان می‌دهد، روی صحنه رفته است.
یک طنز عامیانه
داستان از آنجایی شروع می‌شود که خانواده به‌خاطر دعوت پدر و مادر، بعد از سه ماه محرومیت از دید و بازدید، کنار یکدیگر جمع می‌شوند. علت اینکه محرومیت شکسته و پدر و مادر فرزندانشان را کنار هم جمع کردند، رازی است که مخاطب برای فهمیدنش نمایش را دنبال می‌کند.
به نظر می‌رسد از یک تئاتر کمدی باید توقعی به اندازه خودش و ژانرش داشت. درست است که کار‌هایی با جزئیات بسیار و آب و تاب تکنیک‌های فراوان روی صحنه رفته‌اند و اتفاقا کمدی هم بوده‌اند اما حقیقت این است که طیاره برای خانواده و به شکلی ساده طراحی شده است. همان‌قدر که جنس طنزش یک طنز ساده و عامیانه و قابل فهم است سایر تکنیک‌های مهدی فرخنده هم ساده و قابل شناسایی است.
از طرف دیگر اصلا طیاره نیامده که شما را به فکر فرو ببرد، اتفاقا جنس این نوع تئاتر که احسان روحی نویسندگی‌اش را به عهده گرفته از جنس تخلیه بار تفکر و هدیه دادن لبخند‌های ساده است. این را احتمالا نه تنها باید از نمایشنامه استخراج کرد بلکه مرهون صمیمیتی است که خود گروه در بازی کنار یکدیگر داشته‌اند و حالا شما را هم دعوت می‌کند این صمیمیت را ببینید و بچشید.
شخصیت‌پردازی کلیشه‌ای، اما دقیق
مهدی فرخنده در شخصیت‌پردازی خوب عمل کرده بود. هرکدام از شخصیت‌ها حالت چهره متناسب با نقش، لهجه، پوشش مناسب، شغل متناسب با همه این‌ها و خلاصه جزئیات دقیقی برای خودشان داشتند. این شخصیت‌پردازی‌ها چنان کنار هم نشسته بود که هیچ کدامشان از خط بیرون نمی‌زد مگر کلیشه شدنشان که بازهم می‌توانیم به خاطر سادگی روایت از آن چشم‌پوشی کنیم. با این حال در جاهایی نقطه ضعف‌های مهمی وجود دارد مثلا یک زوج خدمتکار خانه زاد که لهجه شمالی دارند، کلیشه‌ای است که در فیلم‌های نوستالژی ایرانی بسیار دیده‌ایم اما حضور این‌ها در مشهد که لوکیشن رخداد‌های خانواده است از خط بیرون می‌زند چراکه معمولا شهر‌هایی مثل تهران که مرکز و نزدیک شمال هستند شاهد حضور این اتفاق خواهند بود نه مشهد.
یک «من هم همینطور» خلاقانه
نمایشنامه شامل یک «من هم همینطور»خلاقانه است که از دل شخصیت‌پردازی‌ها بیرون می‌آید. این یعنی به کار گرفتن تمام ویژگی‌های شخصیتی در کاراکتر‌های نمایش، به عنوان مثال عروس خانواده که آرایشگر است یا دختر میانی خانواده که مزون لباس دارد، شما را به شخصیت‌هایی نزدیک کنند که در روزمره محل کارتان یا حتی مراجعه به جامعه می‌بینید.
اهمیت پیام در نمایش
مهم‌ترین پیام نمایش اینجا اتفاق می‌افتد که فرزندان تا جایی که به والدین نیازمند باشند، در کنارشان خواهند بود، اما بعد از مراحل رشد که خانواده به فرزندان نیاز دارند هم این اتفاق خواهد افتاد؟ و پاسخ دادن به این سوال همان پیامی است که می‌تواند مخاطب این نمایش را تا حدی اغنا کند. برای انتقال چنین پیامی، استفاده از طنز مورد استقبال قرار گرفته و به احتمال زیاد احسان روحی از این قابلیت ژانر انتخابی‌اش آگاه بوده است.
در آخر باید بگوییم که جنس خنده‌های تماشاگر در کمدی طیاره واقعی است و اغراق شده نیست. زیرا این نمایش به نوعی سعی دارد واقعا یک فضای خانوادگی، سالم و گرم را روی صحنه ببرد تا نه شوخی‌هایش از حد و حدود بگذرد نه حرف‌هایش به گروهی لطمه بزند. نمایشنامه احسان روحی و خلاقیت مهدی فرخنده این روزها فضایی را فراهم کرده است تا آدم‌های تئاتر مشهد به راحتی بتوانند به صورت خانودگی این تئاتر را تماشا کنند و از طنزهایش لذت ببرند.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
